Historia marki Aston Martin

Londyn, rok 1913. Lionel Martin i Robert Bamford zakładają firmę Bamford and Martin Limited, która rok później zmieni swą nazwę na Aston Martin. Kilka dekad później samochody tej marki będą synonimem luksusu i sportowego charakteru.
 
Martin i Bamford zaczynali od sprzedaży aut Singera. Ten pierwszy jeździł również jako kierowca rajdowy w wyścigach na wzgórzu Aston Hill w okolicach miasteczka Aston Clinton. Ponieważ Singery nie sprawdzały się w rywalizacji wyczynowej, dwaj Anglicy postanowili produkować własne samochody. Nazwali je Aston Martin – od wspomnianego Aston Hill oraz nazwiska Lionela Martina. W marcu 1915 roku gotowy był pierwszy pojazd pod szyldem AM. Model First Series (zwany też S-Type) to jedno z pierwszych dzieł brytyjskiej marki. Auto napędzał 1,5-litrowy silnik o mocy 56 KM. Martin skorzystał z podwozia siedmioletniej Isotty-Fraschini oraz czterocylindrowego silnika Coventry-Simplex. Auto nie doczekało się seryjnej produkcji, przeszkodził w tym wybuch pierwszej wojny światowej.  Po jej zakończeniu firma przeniosła się na Abingdon Road w Kensington. W 1920 roku odszedł z niej jednak jeden z jej założycieli – Robert Bamford. Dwa lata później, z finansową pomocą przyszedł Martinowi książe Louis Zborowski, zapalony miłośnik motoryzacji. Nie oznaczało to jednak końca zmian i zawirowań w AM. W 1924 roku firma znalazła się na skraju bankructwa. Wykupiła ją arystokratyczna rodzina Charnwoodów, a wkrótce zmieniła jej nazwę na Aston Martin Motors. Wtedy też pożegnał się z nią Lionel Martin. W kolejnych latach spółka dalej przechodzi z rąk do rąk. Jej kolejnymi właścicielami są L. Prideaux Brune i Sir Arthur Sutherland. Ten ostatni w roku 1936 postanowił, że Aston Martin na szerszą skalę zajmie się również produkcją samochodów „cywilnych", nie tylko wyścigowych. Plany te nie zostały jednak do końca zrealizowane. Znów z powodu wojny, w czasie której fabryki AM wytwarzały części do samolotów. Za powojennego wybawcę brytyjskiej marki uważa się Dawida Browna, który wykupił ją w roku 1947. Jego przedsiębiorstwo, Dawid Brown Limited przejęło również wtedy spółkę Lagonda, z którą połączył się Aston Martin tworząc firmę Aston Martin Lagonda. Od inicjałów Browna pochodzi również nazwa słynnej serii samochodów marki – DB. To właśnie dzięki nim Aston Martin zyskał status producenta luksusowych, prestiżowych i drogich sportowych GT (Grand Touring). Ich reputację budowały również sukcesy wyścigowe, takie jak choćby zwycięstwo w Le Mans w 1959 roku. Kilka lat później kierownictwo marki podjęło jednak decyzję o wycofaniu Aston Martinów z rywalizacji na torze. W 1959 roku styliści Bertone zaprojektowali model Aston Martin DB 5. W porównaniu do podstawowej wersji, model miał lżejsze nadwozie bardziej sportową sylwetkę i znacznie mocniejszy, 302-konny silnik. Model DB4 GT Zagato zaprezentowano w 1960 roku podczas London Motor Show. Była to ulepszona przez Ercolę Spadę z Zagato wersja DB4 GT. Po poprawkach mistrzów z Zagato DB4 GT dysponował silnikiem o mocy 314 KM i rozpędzał się do 246 km/h. Wyprodukowano go w liczbie zaledwie 20 egzemplarzy. Dziś jego wartość przekracza 750 tysięcy funtów. Następcą DB4 był model DB5 wprowadzony do sprzedaży w 1963 roku. Do zakończenia produkcji w 1965 roku powstało dokładnie 1021 sztuk tego   samochodu DB5 zasłynął jako pierwszy samochód Jamesa Bonda. W serii przygód agenta 007 po raz pierwszy pojawił się w „Goldfingerze" – prowadził go Sean Connery. W roku 1967 został zaprezentowany Aston Martin DBS.Wpływ na to miały również kłopoty finansowe powracają do AM niczym bumerang. Kryzys paliwowy, który przetoczył się przez niemal cały świat w połowie latsiedemdziesiątych odcisnął swe piętno również na brytyjskiej marce. W 1972 roku jej nowym właścicielem zostało konsorcjum inwestorów z Birmingham. Trzy lata później wykupili ją dwaj biznesmeni – Amerykanin Peter Sprague oraz Kanadyjczyk George Minden. Powstaje Aston Martin V8 Vantage reklamowany jako "pierwszy brytyjski samochód". W podstawowej wersji auto dysponowało silnikiem o pojemności 5,7 litra, który rozpędzał je do 274 km/h. Następcą V8 Vantage był model Virage wprowadzony do sprzedaży w 1989 roku. W jednej z ulepszonych wersji z 1992 roku dysponował on potężnym 6,3-litrowym silnikiem o mocy 500 koni. Po nich w AM rządziły jeszcze firmy CH Industrial (od 1981 roku) i Automotive Investments (od 1983), a po nich kolejna para biznesmenów: Peter Livanos-Victor Gauntlett (od 1985). Po nich nadeszła trwająca do dziś era Forda. W 1986 roku amerykański koncern nabył 75 procent udziałów Aston Martina, rok później był już jego stuprocentowym właścicielem. W 1994 roku Ford otworzył nową fabrykę w Bloxham, w której powstają auta brytyjskiej marki. Powstają modele DB 7 zbudowany na zmodyfikowanej platformie Jaguara XJS i model DB 9. Rok później firma bije rekord 700 wyprodukowanych samochodów w ciągu dwunastu miesięcy. W kolejnej dekadzie Aston Martin przedstawia światu słynne modele V12 Vanquish i V8 Vantage. Produkowany od 2006 roku model V8 Vantage nawiązuje do swojego słynnego poprzednika o tej samej nazwie. V8 Vantage to najmniejszy model w obecnej ofercie Aston Martina. Z racji swoich rozmiarów ochrzczono go mianem „Baby Aston". To jednak mylący przydomek. Model ten osiąga bowiem prędkość 100 km/h w pięć sekund, a 4,3-litrowy silnik pracujący pod jego maską wytwarza moc 380 KM. Dzięki temu pierwszemu AM triumfalnie powrócił na ekrany kin jako samochód Jamesa Bonda. Wcześniej agent 007 używał między innymi modeli DB5 i DBS. Model DBS dysponuje potężnym silnikiem o mocy przekraczającej 500 KM. Aston Martin planuje wyprodukowanie 300 egzemplarzy DBS. Cena? Około 250 tysięcy dolarów.

.

Historia marki Maserati

Maserati to marka włoskich samochodów sportowych i wyścigowych.
Aktualnie siedziba firmy mieści się w Modenie. Firma należy do włoskiego koncernu motoryzacyjnego FIAT.

Był kwiecień 1914 roku. W drzwiach pewnego biura notarialnego w Bolonii zjawiło się sześciu mężczyzn. Niniejszym bracia Alfieri, Bindo, Carlo, Ernesto, Ettore i Mario Maserati złożyli swoje podpisy pod dokumentem powołującym do życia spółkę Societa Anonima Officine Alfieri Maserati. Początkowo rodzinna firma zajmowała się przygotowywaniem pojazdów innych marek do wyścigów. Pierwsza siedziba Maserati mieściła się w obskurnym warsztacie przy Via de Pepoli. Największym odludkiem w rodzinie Maserati był Mario, chłopak zafascynowany malarstwem i rzeźbą. Legenda głosi, że to właśnie on zaprojektował znak firmowy marki — słynny trójząb. Podobno inspiracją dla niego był posąg boga Neptuna, który dumnie wznosił się nad bolońskimi uliczkami.

 Ambicji braci Maserati nie zaspokajało serwisowanie cudzych samochodów, dlatego w 1926 roku stworzyli swoje pierwsze dzieło – model Tipo 26. Auto zostało skonstruowane z myślą o wyścigach, dlatego niemal zaraz po wyjechaniu z warsztatu, stanęło na starcie słynnego górskiego rajdu Targa Florio. Debiut modelu Tipo 26 przeszedł najśmielsze oczekiwania Maseratich – nieoczekiwanie to właśnie ich samochód był bezkonkurencyjny w swojej klasie. Trzy lata później dzieło włoskiej firmy napędzane potężną 16-cylindrową jednostką pobiło rekord prędkości pojazdów o pojemności silnika 3,5 litra. Stało się jasne, że w światowych wyścigach pojawiła się nowa siła, która jest w stanie nawiązać walkę z takimi potentatami, jak Mercedes, czy Auto-Union. W latach 1937-1940 Maserati regularnie wygrywa wyścigi Indianapolis i Targa Florio.

 Była też druga strona sukcesów — wyścigowa kariera kosztowała krocie. Bracia Maserati nie żałowali pieniędzy na liczne starty w wielu samochodowych imprezach. W efekcie tego, po kilku tłustych latach, firma popadła w finansowe tarapaty. W przeciwieństwie do swoich konkurentów z wyścigowej sceny, Maserati nie produkowało aut „cywilnych". Tymczasem w przypadku wielu marek, to właśnie dochody ze sprzedaży samochodów szosowych pokrywały wydatki na działalność wyścigową. Co dziwne, bracia Maserati twardo obstawali przy swoim stanowisku, choć z każdym miesiącem coraz bardziej zaglądało im w oczy widmo bankructwa.

Z pomocą przyszła im rodzina Orsich, która kupiła firmę pod koniec lat trzydziestych. Orsi przenieśli siedzibę Maserati do Modeny i zdecydowali o rozpoczęciu seryjnej produkcji aut „cywilnych". To nie podobało się braciom, którzy już wcześniej nie byli zachwyceni przejęciem ich interesu przez niezbyt zaprzyjaźnioną rodzinę. W 1947 rok panowie Maserati odeszli z firmy noszącej ich własne nazwisko.

  Jak się potem okazało, Orsi jeszcze przez dziesięć lat inwestowali w karierę wyścigową Maserati. W 1957 roku bolidy włoskiej marki dokonały wielkiego wyczynu na torach Formuły 1. Juan Manuel Fangio, genialny kierowca z Argentyny zdobył w barwach Maserati indywidualne mistrzostwo świata, zaś bolidy ze srebrnym trójzębem triumfowały w klasyfikacji konstruktorów. Taka sztuka nie udała się Maserati nigdy wcześniej i nigdy później.

 Szczyt możliwości włoskich bolidów przypadł na wyścig o Grand Prix Argentyny inaugurujący wspomniany sezon 1957. Wtedy wszystkie miejsca na podium zajęli właśnie kierowcy Maserati. Po historycznym triumfie Fangio auta z „trójzębem" wycofały się jednak ze ścigania. Rodzina Orsich zadecydowała, że przyszedł czas na kolejny rozdział w historii marki.

 Nowym właścicielom Mase marzyło się, by ich samochody konkurowały z najsłynniejszymi autami wyścigowymi na świecie. Postanowili przy tym, że ich wozy, nie dość, że szybkie i drapieżne będą oferowały swoim kierowcom również sporą dawkę luksusu.

  Pod koniec 1957 roku powstał model 3500GT, pojazd równie szybki, co wygodny. Choć był to dopiero drugi „cywilny" samochód Maserati, auto już obdarzone było niepowtarzalnym charakterem. Pod maską krył się silnik o mocy 220 KM, dzięki któremu samochód rozpędzał się do prędkości 216 kilometrów na godzinę. Na bazie tego modelu skonstruowano 5000GT. Deklaracje Orsich o luksusowym Maserati nie były przesadzone. Wśród 32 właścicieli 5000GT znaleźli się książęta, milionerzy i sam szach perski. Jeszcze większy sukces odniósł model Quattroporte przedstawiony w roku 1963. Po latach to właśnie ten samochód uznano za najbardziej nowatorskie Maserati wszech czasów. Quattroporte rozwijało prędkość prawie 210 kilometrów na godzinę, dzięki czemu było najszybszym sedanem świata. Pod wrażeniem jego uroku byli tacy właściciele tego auta, jak Marcello Mastroiani, Leonid Breżniew, Fidel Castro, Peter Ustinov i książe Monako

Gdy w 1966 roku na rynku pojawił się kolejny wielki przebój Maserati — Ghibli, wydawało się, że nic nie powstrzyma ofensywy trójzęba. Ghibli do dziś uchodzi za najpiękniejsze w historii motoryzacji coupe w kształcie klina. Pieniędzy na nie nie żałował nawet Chris Bird, główny stylista... marki Ford.

Lata siedemdziesiąte przyniosły jednak włoskiej firmie poważny kryzys. Nie pomógł mariaż z Citroenem, sprzedaż Maserati gwałtownie malała. Na domiar złego marka zaliczała pierwsze wpadki — zamiast następcy słynnego Quattroporte, mieliśmy wielki niewypał. Prototyp modelu nie był nawet homologowany. Po tym, jak w 1975 roku Francuzi wycofali się z niezbyt udanego interesu, Maserati wykupiła konkurencja z drugiego końca miasta. W 1981 roku pod egidą De Tomaso wylansowano model Biturbo, najpopularniejszy samochód z trójzębem na masce. Biturbo sprzedano w rekordowej ilości blisko 40 tysięcy egzemplarzy. Co ciekawe, gdy poprzednie modele rozchodziły się w liczbie około dwóch, trzech tysięcy, uznawano to za sukces. Maserati poszło za ciosem i zaoferowało swoim klientom aż pięć opcjonalnych wersji swojego przeboju — coupe, spider, sedan, wyczynowy Shamal i ekscentryczny Karif. Po sukcesie Biturbo Mase znów spadło na ziemię. Model Barchetta z 1991 roku okazał się totalnym niewypałem. Wyprodukowano zaledwie... dziesięć sztuk tego samochodu. Na ratunek Maserati przyszli ich zamożni sąsiedzi z Ferrari, eksperci od sportowych wozów.

  Pod skrzydłami Ferrari, auta z trójzębem odzyskały dawny wigor. Już model 3200 GT przemianowany potem na Coupe zwiastował nadejście lepszych czasów. W 2003roku powstał Maserati Quattroporte V8, a w 2005 roku, z okazji 90 rocznicy powstania firmy, Maserati przygotowało limitowaną wersję Spydera, nazwaną 90th Anniversary.

Maserati GranTurismo 2010 r.

Historia marki Lamborghini

Automobili Lamborghini S.p.A. to włoski producent samochodów i ciągników rolniczych, a także pojazdów wodnych. Siedziba firmy w miejscowości Santa Agata między Bolonią a Modeną. Od 1998 Lamborghini należy do Audi AG.

  Mówi się, że powstanie firmy wynikło z dyskusji pomiędzy miłośnikiem wozów sportowych Ferruccio Lamborghinim (1916-1993) a Enzo Ferrarim. Lamborghini, który wówczas z powodzeniem produkował wyłącznie traktory, był niezadowolony ze swego samochodu Ferrari i zaproponował Enzo Ferrari wprowadzenie zmian konstrukcyjnych. Ten oburzony uwagami "jakiegoś traktorzysty" zakwestionował kompetencje Lamborghiniego. Wobec tego Lamborghini postanowił udowodnić mu kto jest lepszy i już po roku zademonstrował swój legendarny 12-cylindrowy model 350 GTV, wyraźnie przewyższający samochody marki Ferrari. W 1966 pojawił się model Miura, dzięki któremu firma zyskała sławę na całym świecie. Mimo, że samochód ten jest narowisty i trudny w prowadzeniu, to jego miłośnikom w niczym to nie przeszkadza. W 1971 roku na salonie samochodowym w Genewie pokazano prototyp Countach, zaprojektowany przez Marcello Gandiniego z firmy Bertone. W 1974 roku rozpoczęła się seryjna produkcja. Ostro cięte, niskie nadwozie z unoszonymi do góry drzwiami i wlotami powietrza nadało mu niepowtarzalny charakter. Model ten, produkowany 15 lat pozwolił firmie i jej kolejnym właścicielom przetrwać ciężkie czasy.
 Ferruccio Lamborghini sprzedał dział zajmujący się produkcją aut sportowych już w 1972 roku. Kolejnymi właścicielami byli Georges-Henri Rossetti i René Leimer, następnie zarządzający firmą Patrick Mimran, który w 1987 roku sprzedał udziały firmie Chrysler, która sprzedała ją w 1994 roku Indonezyjskiej firmie Megatech. W 1998 roku Automobili Lamborghini S.p.A po raz ostatni, jak do tej pory zmieniła właściciela, którym zostało Audi.
W 1982 roku Lamborghini przedstawiło prototyp surowego samochodu terenowego oznaczony jako LM001. W 1986 roku, po dokonaniu szeregu modyfikacji, wszedł do produkcji seryjnej jako LM002. Dzięki swojemu wyglądowi, do dziś pozostaje jednym z najbardziej oryginalnych samochodów terenowych wszech czasów. Następcą modelu Countach w 1990 roku zostało Diablo i produkowany był przez ponad dziesięć lat. Z kolei jego następca, model Murciélago, pojawił się dopiero w 2001 roku. Małe modele Lamborghini były produkowane z dużymi przerwami. Po modelu Urraco trzeba było czekać trzy lata na kolejny "mały" model, Jalpa, który produkowano do 1989 roku. W 1995 przedstawiono prototyp Cala z silnikiem V10 3,9 l. o mocy 400 KM. Do seryjnej produkcji jednak nie doszło. Dopiero model Gallardo w 2003 roku godnie zastąpił poprzednie modele. Ciekawostką jest to, że firma Lamborghini nadal (oprócz supersamochodów) produkuje przede wszystkim ciągniki rolnicze i po Fiacie jest drugim co do wielkości ich producentem we Włoszech.

Historia marki Porsche

Porsche to marka samochodów sportowych produkowanych przez Dr. Ing. h. c. F. Porsche AG. Jest to najmniejsza niezależna niemiecka firma produkująca samochody seryjne.

Została ona założona przez Ferdynanda Porsche 25 kwietnia 1931. Pierwszym modelem wyprodukowanym przez porsche był 356 stworzony w roku 1948.

Był to 365 projekt Ferdynanda Porsche. Co ciekawe samochód ten zawierał wiele części (w tym amortyzatory i silnik!) z Volkswagena Garbusa. Pisząc o porsche 365 warto wspomnieć o tym, że jeszcze przed wojną jego twórca stworzył "type 64″ i "Number 1″ co sprawia, że nazywanie 365 pierwszym samochodem wyprodukowanym przez porsche może prowadzić do pewnych sporów.

 Rozwój marki porsche sięga początków XX wieku kiedy to profesor Ferdynand Porsche senior prezentował swoje pierwsze konstrukcje. Poniżej przedstawiam kilka najbardziej znaczących osiągnięć w dziedzinie innowacji jakich dokonało Porsche.
1948 - Pierwsze Porsche, Typ 356 Nr. 1. Samochód posiadł aluminiową karoserię, aluminiową obudowę skrzyni korbowej oraz głowice cylindrów.
1950 - Ciągnik Porsche wyposażony był w dwucylindrowy silnik aluminiowy (Typ AP 17).
1951 - Synchronizacja pierścieniowa firmy Porsche. Do roku 1968 powstawało rocznie na całym świecie, wg systemu Porsche, ponad milion skrzyń biegów.
1952 - Chromowane cylindry aluminiowe w silniku 356 o pojemności 1,3 litra. Udogodnienie: odporna na zużycie powierzchnia ślizgowa z dobrym smarowaniem.
1954 - Synchronizacja Porsche we wszystkich samochodach sportowych biorących udział w wyścigach Grand Prix.

1955 - Prezentacja samolotowego silnika Porsche o pojemności 1,6 litra (Typ 678). Pierwsze niemieckie auto z szybą przednią o wypukłym kształcie ze szkła klejonego - Porsche 356 Speedster.
 Rozpoczyna się seryjna produkcja silnika z królewskim wałkiem rozrządu (Typ 547 tzw. silnik "Fuhrmanna"): czterocylindrowy Boxer, o pojemności 1,5 litra i mocy 100 KM przy 6.200 obr/min.
1956 - Pierwsze zwycięstwo Porsche 550 A Spyder w klasyfikacji generalnej Rajdu Targa Florio.

 W 1953 r. zaprezentowano samochód stricte wyczynowy oparty o rozwiązania z dotychczas produkowanego modelu. Było to Porsche 550 Spyder (1,5 litra, 117 KM przy 7.800 obr/min) osiągające 220 km/h. Lekkie nadwozie (masa własna 550 kg!) i mocny silnik zapewniały świetne osiągi, co przełożyło się na sukcesy sportowe. W popkulturze, Porsche 550 zapisało się również przez tragiczny wypadek Jamesa Deana – amerykańskiego aktora, który podczas podróży na wyścig rozbił się w swoim Spyderze. Porsche 550 Spyder w wyścigach zostało zastąpione modelem 718 RS 60 Spyder (1959), które dzięki silnikowi 1,6 litra osiągało 160 KM.

 Od 1955 r. produkowano zmodyfikowany model 356A, którego wypuszczono na rynek ponad 20 tysięcy sztuk w czterech wersjach: 1600, 1600 S, 1600 GS Carrera, 1500 GS Carrera. Samochód osiągał 60 - 110 KM, co przekładało się na osiągi od 160 do 198 km/h. W 1959 r. rozpoczęto produkcję modelu 356B, którego podstawową nowością był dwulitrowy, 110 konny silnik DOHC. Właśnie dzięki niemu 356 po raz pierwszy osiągnęła magiczne 200 km/h. Później pojawił się model 356 Carrera 2 o mocy 130 KM.

 Samochód nadal sprzedawał się znakomicie, jednak już od 1961 r. trwały pracy nad szybszym, wygodniejszym i większym następcą – modelem 911. Mimo tego, udało się jeszcze wprowadzić trzecią modyfikację oznaczoną literą C. Była ona w sprzedaży w trzech wersjach (1600 C, 1600 SC, Carrera 2) od 1963 do 1966 r.

Wraz z rozwojem samochodów cywilnych, Porsche dbało o postęp w dziedzinie wyścigów samochodowych. W 1962 r. zadebiutował Typ 804 – ośmiocylindrowy samochód F1 o mocy 180 KM, osiągający 270 km/h. Na sukcesy nie trzeba było długo czekać – Dan Gurne od razu wygrał Grand Prix Francji i Niemiec. Po tych sukcesach Porsche wycofało się z F1, ze względów ekonomicznych.

Po wprowadzeniu do produkcji modelu 911 (początkowo nazwanego 901) jeszcze przez pewien czas sprzedawano model 356, ale był to pojazd zdecydowanie za słaby, przestarzały i mnie wygodny niż nowy model. Siłą rzeczy pierwszy samochód fabryki z Zuffenhausen ustąpił miejsca nowemu. A ten wkrótce stał się żywą legendą.

Historia marki Ford

Henry Ford, urodzony 30 lipca 1863 r., należy do jednych z najważniejszych postaci w historii motoryzacji, mimo iż pierwszy przez niego skonstruowany samochód ujrzał światło dzienne stosunkowo późno. Jednak już od najmłodszych lat widać było u niego pasję do nowoczesnych technologii.

  W 1878 r. skonstruował swój pierwszy silnik parowy, rok później wyjechał do pracy do Detroit i od 1891 r. pracował jako inżynier w Edison Illuminating Comp., gdzie wkrótce awansował na głównego inżyniera.

Jednocześnie ciągle eksperymentował z silnikami spalinowymi i w 1896 r. powstaje jego pierwszy pojazd mechaniczny – kwadrycykl – którym nocą, 4 czerwca wyrusza w pierwszą przejażdżkę. 3 lata później zakłada własną firmę – Detroit Automobile Comp., która przetrwała tylko rok, podobnie jak jego druga firma. Ford jednak nie rezygnuje i tworzy w 1903 r. wraz z 11 inwestorami kolejną spółkę – Ford Motor Company. Sam posiada w niej jedynie 25,5% akcji, jest wiceprezesem i jednocześnie głównym inżynierem. Największym udziałowcem jest magnat węglowy z Detroit, Alexander Malcolmson. W 1906 r. Ford jednak zwiększa swoje udziały do 58,5% i zastępuje na stanowisku prezesa firmy Johna S. Gray’a, bankiera z Detroit. W 1919 r., wspólnie z synem Edselem, odkupuje pozostałe akcje przedsiębiorstwa za ponad 105 mln dolarów i przekazuje synowi stanowisko prezesa.

Początki firmy są dosyć trudne. Zatrudnione 10 osób produkują tylko kilka aut dziennie z części dostarczonych na zamówienie z innych fabryk. Pierwszy samochód marki Ford – Model A - sprzedany został 20 lipca 1903 r., a więc miesiąc po założeniu firmy. W ciągu pierwszych pięciu lat istnienia firmy powstają różne modele, oznaczane kolejnymi literami alfabetu. Spory sukces odnosi 4-cylindrowy model N, który kosztował 500 dolarów. Niewypałem z kolei okazał się dużo większy, luksusowy model K, kosztujący 2.500 dolarów. W 1907 r. po raz pierwszy pojawiło się logo firmy w kształcie owalu. Początkowo było ono stosowane przede wszystkim przez brytyjskich przedstawicieli Forda. Jednak stało się na tyle popularne, iż po licznych zmianach przetrwało do dzisiaj. Pierwszym prawdziwym hitem sprzedaży okazuje się Ford T, debiutujący w 1908 r. W ciągu 19 lat wyprodukowano aż 15.458.781 egzemplarzy tego auta. Tak duży popyt na całym niemal świecie spowodował, iż Ford, jako pierwszy producent samochodów, wprowadził produkcję taśmową (1913), dzięki której co dziesięć sekund z linii zjeżdżał gotowy samochód. To pozwoliło na dalszy wzrost sprzedaży oraz obniżkę jego ceny do 260 dolarów. Ford T po bardzo preferencyjnej cenie oferowany był wszystkim pracownikom przedsiębiorstwa. Był to samochód bardzo łatwy w obsłudze, utrzymaniu i prowadzeniu nawet w trudnych warunkach drogowych. W 1914 r. połowę światowej produkcji stanowiły Fordy, a firma stała się największym producentem samochodów. Już rok później świętowano wyprodukowanie milionowego auta. Jednak, o ile w przypadku innych firm, można mówić o wielu różnych modelach, to u Forda wytwarzany był tylko jeden model i, co gorsza, prawie w ogóle nie był modernizowany. Rosnąca konkurencja spowodowała, iż wkrótce Ford traci pozycję lidera na rzecz koncernu General Motors. W tym czasie rocznie produkowano 2 miliony egzemplarzy modelu T, a w 1924 r. wyprodukowany 10-milionowe auto. W 1917 r. na bazie tego modelu powstał model TT, czyli pierwsza mała ciężarówka Forda. Następcą modelu T był nowy Ford A, z silnikiem czterocylindrowym i trzybiegową skrzynią biegów. Był bardziej luksusowy i oferował lepsze osiągi, lecz był także znacznie droższy w eksploatacji. Mimo to do 1931 r. z taśm zjechało ponad 4,3 mln sztuk tego modelu  W 1931 r. pojawił się kolejny model Forda, który także odniósł sukces rynkowy. Ford V8 z silnikiem o pojemności 3,6 litra pozwalał na bardziej dynamiczną jazdę. Ford zastosował tu innowacyjną technologię odlewania silnika, co pozwoliło firmie masowo produkować tak duże, ośmio cylindrowe jednostki napędowe. W 1931 r. Ford świętuje wyprodukowanie 20-milionowego auta, a w 37 r. 25-milionowego. W tym samym czasie (1932) w Europie pojawił się, pierwszy przygotowany specjalnie na ten rynek, model Y, zwany potocznie Eight. Było to małe auto z niewielkim silnikiem o mocy 8 KM. Co ciekawe, na głównym rynku europejskim dla Forda w tych czasach – w Wlk. Brytanii, na bazie tego modelu były budowane auta aż do końca lat pięćdziesiątych. Jednocześnie w USA w latach 1941-1942 produkowano także samochód osobowy – V8 Business Coupe. Auto było ośmio cylindrowe, miało silnik o pojemności 4,0 litra i mocy 100 KM. Był to samochód ciekawie zbudowany. Ze względu na kosmiczne ceny surowców tradycyjnych Ford szukał alternatywy. Jako pierwszy zaczął wytwarzać niektóre części z tworzywa sztucznego. Takie części, jak wałki czy zębatki, wytwarzano ze stopu stali i molibdenu. Okres II wojny światowej to oczywiście produkcja na potrzeby wojska. Pierwsze auto dla amerykańskiej armii powstaje w 1941 r. (Ford GPW), a od lutego 1942 r. wstrzymana zostaje produkcja cywilna, wszystkie fabryki produkują na rzecz wojska. Do końca wojny zakłady Forda opuszcza m.in. 8,6 tys. bombowców, 278 tys. jeepów oraz 57 tys. silników samolotowych. Do produkcji cywilnych samochodów powrócono w 1947 roku, w tym też roku zmarł Hernry Ford. Do początku lat 50. budowano zmodyfikowane wersje aut przedwojennych, a całkowicie nowy model, Ford Custom, trafił na rynek w 1950 roku. Auto produkowano w różnych wersjach przez 22 lata, a na początku było samochodem bardzo popularnym samochodem korpusów dyplomatycznych. Popularność Corvette zmusiła Forda do natychmiastowego sięgnięcia do swoich archiwów i wypuszczenia w 1955 r. na rynek Thunderbirda. Ten przepiękny samochód dostępny był jako dwudrzwiowe coupe lub dwudrzwiowy kabriolet., Edsel (1957) – model na cześć syna Henry’ego Forda ze średniej półki cenowej. Ten sportowy model zyskuje bardzo szybko dużą popularność, w ciągu niecałych dwóch lat wyprodukowano milion egzemplarzy tego modelu. Wszystkie modele Forda zostały całkowicie przeprojektowane od podstaw. Design na rok 1960 doczekał się zupełnej rewizji. Nowe modele były dłuższe i szersze. Oprócz silników nic ich nie łączyło z modelami na rok 1959. Choć design budził u współczesnych trochę kontrowersji, to jednak Fordy z 1960 roku pozostają jako jedno z najpiękniejszych designów. Wspomnieć tu warto o krótko produkowanym - bo tylko przez dwa lata - modelu Starliner. Określany w fabrycznej literaturze jako Ford Galaxie Special Starliner był dostępny jedynie z nadwoziem dwudrzwiowy hardtop. Do przełomowych konstrukcji należy zaliczyć również Forda Falcona z 1960 r., będącego pierwszym kompaktowym samochodem amerykańskim, po II wojny światowej, oraz tani, sportowy model Ford Mustang z 1964 r.
Rewelacyjna sprzedaż niemal wszystkich modeli z tego okresu zmusiła firmę do ograniczania produkcji, gdyż w razie opanowania ponad 60% rynku, urząd antymonopolowy nałożył by ogromne kary.
Tak więc w połowie lat sześćdziesiątych, na niektóre modele Forda trzeba było czekać nawet po trzy miesiące. W latach 60. szefom Forda zamarzyło się kupno stajni z Maranello. Transakcja nie doszła jednak do skutku mimo zaawansowanych uzgodnień finansowych. Powód? Enzo Ferrari rozmyślił się, gdy usłyszał, że jego maszyny nie będą mogły wystartować w wyścigu Indianapolis 500. Wściekły Henry Ford II nie chciał ustąpić - jego firma dostarczała silniki do bolidów startujących w Indy. W akcie zemsty postanowił znaleźć kogoś, kto pomoże mu zbudować wóz zdolny do przełamania zwycięskiej passy Ferrari w 24-godzinnym wyścigu Le Mans. Tak natrafił na prototyp Lola, który pod skrzydłami byłego szefa Aston Martina, Johna Wyera, stał się Fordem GT40. Ford GT40 nie tylko wygrał w Le Mans w 1966 roku, ale również powtórzył swój sukces w 1967, 1968 oraz w 1969, cztery razy z rzędu dominując w najbardziej prestiżowych zawodach wyścigowych, nie licząc Formuły 1.

Pod koniec lat siedemdziesiątych Ford planował wprowadzenie w USA nowego, europejskiego, kompaktowego modelu, Forda Escorta, który zadebiutował na starym kontynencie w 1980 r. Escort pojawił się w dość specyficznym momencie. Miał zastąpić wielki przebój Forda – model Anglia. Ford zadziwił rynek samym faktem wycofania Anglii z produkcji. Nowe auto przyjęto sceptycznie, ale już wkrótce miało się okazać, że koncern trafił w dziesiątkę. Jednak uznano, że nie spodoba się klientom i podjęto decyzję o stworzeniu nowego projektu nadwozia, opartego o podzespoły wersji europejskiej. Auto nie było urodziwe, lecz dzięki niskiej cenie sprzedawało się umiarkowanie.
W latach dziewięćdziesiątych podjęto decyzję o ściślejszej współpracy z filią w Niemczech.
W ten sposób Ford Mondeo pierwszej generacji był produkowany i sprzedawany w Stanach Zjednoczonych pod nazwą Ford Contour, a Ford Focus nawet pod tą samą nazwą. Najpopularniejszym modelem osobowym w ostatnich latach był Ford Taurus, zastąpiony w 2005 r. nowym modelem Five Hundred. Jednak najpopularniejszym samochodem w USA jest pick-up, Ford serii F.